„Jak wychować zająca” Chloe Dalton wkrada się w duszę cicho, niczym poranny wiatr przesuwający trawy na łące. Autorka nie nadaje zającowi ludzkich cech ani emocji, unikając automorfizmu w jego zachowaniach. Zwierzę pozostaje sobą: dzikim, niezależnym, nieprzewidywalnym. Każdy jego gest staje się lustrem, w którym odbija się nasza własna wrażliwość, empatia i odpowiedzialność wobec życia, które nie należy do nas. Dalton subtelnie uwrażliwia czytelnika na różnice między gatunkami, ucząc obserwacji i poszanowania dla rytmu przyrody, którą nie sposób ujarzmić. Książka jest bez wątpienia moralitetem. To lekcja cierpliwości, uważności i odwagi w pomocy braciom mniejszym. W tym procesie odkrywamy prawdziwą wartość obecności. Dostrzegamy, jak ważne jest, by zwolnić w malignie codzienności. Opowieść jest również głęboko edukacyjna. Dalton prowadzi nas przez cykl dorastania zająca, jego zwyczaje, rytm dnia i nocy oraz zmiany zachodzące wraz z porami roku, co prowokuje do zaskakujących obserwacji i zmian optyki wobec otaczającej nas rzeczywistości. Subtelnie uwidacznia różnice między gatunkami, poszerzając nasze rozumienie świata zwierząt. Ilość pracy włożonej, by jak najlepiej zaopiekować się ,,gościem" budzi mój podziw. Bogata bibliografia stanowi dodatkową wartość. Części czytelników może przeszkadzać ilość bezsensownej śmierci, bardzo osobisty ton wypowiedzi i mnogość dygresji. Dalton peroruje, jak ważna jest symbioza człowieka z naturą.W książce wyraźnie zaznacza się również wymiar praktyczny i polityczny: troska o braci mniejszych oraz wnikliwa obserwacja mikrokosmosu stają się aktem odpowiedzialności wobec ziemi, której jesteśmy częścią oraz wyrazem wrażliwości i reakcji na skutki masowego rolnictwa dla ekosystemu. Język Dalton jest subtelny, głęboki i poetycki- czasem wzniosły. Narracja pulsuje znaczeniem. Przygotowanie zająca do powrotu na wolność staje się tu metaforą dojrzewania: do empatii, odpowiedzialności oraz zrozumienia, że prawdziwa miłość nie zatrzymuje, lecz pozwala odejść. "Jak wychować zająca" nie jest więc jedynie historią o zwierzęciu, które potrzebowało pomocy, by przetrwać. To medytacja nad bliskością i kondycją człowieka. Dzięki autorce przekonujemy się, że właściwe podejście do jednostkowego istnienia stanowi akt szacunku, a zaangażowanie w świat dzikiej przyrody może być doświadczeniem zarówno uniwersalnym, jak i niezwykle osobistym.

„Dla ptaków wysoko w górze stodoła musi być daleko zauważalna pośród patchworkowej kołdry ciemnych lasów, cichych pól i ścieżek” W takim miejscu można poczuć się bezpiecznie, a jednocześnie utrzymuje się kontakty niezbędne do pracy. Otulona ciszą Chloe Dalton zdecydowanie nie czuła się samotna. Do jej wiejskiego domu częściej zagląda gość niż intruz. Spacery to czas, kiedy można odpocząć i nie przeszkadzać zwierzętom. „Doszło nawet do tego, że unikałam spacerów po polu w ciągu dnia, żeby nie przeszkadzać innym śpiącym zającom. To była przesada. To był absurd. To było piękne…” spotkanie, kiedy kobieta zobaczyła zajączka tak przerażonego, że prawie skamieniał w miejscu. Zapach człowieka mógł być niebezpieczny i odstraszyć inne zwierzęta. Ale jego zaufanie można zdobyć… Trudno o bardziej serdeczny kontakt z podopiecznym maleństwem: „Potem długo leżał na mojej dłoni umoszczony obok mojego serca” Mieszkać i żyć razem z dzikim zwierzątkiem to wyjątkowa forma przyjaźni. Nie ma zbyt ciasnej szpary między futryną a drzwiami, której nie można wykorzystać. Wyjątkowe bliskość, bezpośredniość dają uczucie szczęścia. „Miałam poczucie, że osiągnęłam apogeum doświadczenia i bez śladu zażenowania uświadomiłam sobie, ze kocham te niezwykłe stworzenia” Kiedyś obdarzano zająca szczególnym szacunkiem… „W relacji z wojen galijskich Juliusz Cezar napisał, że rdzenni Brytyjczycy odmawiali jedzenia zająca, ponieważ był dla nich święty” …a teraz „W książkach tych znalazłam niezliczone opisy tego, jak upolować, zabić albo ugotować zająca, ale ani słowa o jego wychowywaniu” Chloe opisała, jak czuła się bezpiecznie, słuchając najczęściej zwierząt. Przerażający może być krzyk śmiertelnego wołania. „Krzyk jak strzała wskroś głowy. Dwie minuty. Kolejny krzyk i pojedynczy strzał. Złamaliśmy się. Ktoś płakał. Ktoś wrócił. – Zajęczyca – powiedział. – Ona tak krzyczy.” „Jak wychować zająca” to piękna opowieść o zającach i opiece roztoczonej nad nimi. Pomysłowość, umiejętności i akrobatyczne popisy tych zwierzątek są urocze. Pani Chloe Dalton bardzo ciekawie opowiedziała o swoich przeróżnych doświadczeniach, o obawach i satysfakcji. Czytając tę książkę, nie raz pomyślałem: Jak trzeba być wrażliwym i uważnym, żeby nie skrzywdzić… zajęczycy i jej dzieci. Gorąco polecam tę książkę.